Ligt het aan mij of staan we op het punt van een grote gebeurtenis?
Ik weet niet wat het is, maar ik heb de afgelopen dagen het gevoel als of het aftellen echt bijna teneinde is en er iets erg groots gaat gebeuren in de wereld. Ik heb het niet over Aliens of wat dan ook, maar gewoon iets aards. Ik heb het idee dat er binnenkort, erg binnenkort, iets gaat "los barsten" of  "knappen". Ik weet niet wat het is of hoe ik het uit moet leggen, maar ik heb echt het gevoel dat er letterlijk voor het einde van het jaar echt iets groots gaat gebeuren, waardoor de wereld niet meer zal zijn wat hij nu is. We staan nu zeg maar bij een tweesprong, we kunnen links of rechts. Waar gaan we heen?

Ik merk het ook aan het nieuws en de berichtgeving, het is als of men ons iedere dag steeds banger en onzekerder wil maken. Griepvirus en de slachtoffers en angsten die het met zich meebrengt, de kredietcrisis die ondanks tegenstrijdige berichten erger lijkt te worden, aanslagen hier, natuurrampen daar, brokken uit de ruimte die ineens om de week lijken neer te storten, noem het maar op. Het lijkt ook echt, of misschien ligt dat aan mij, als of de mensen in de schaduwen extra hun best aan het doen zijn om ons bang te maken en te houden.

Kijk maar naar de Mexicaanse griep, je hoort de laatste weken steeds meer dat er mensen aan overleden zijn. Vandaag staat in het nieuws dat er dagelijks 10 mensen in het ziekenhuis belanden door de griep, volgens mij valt dat wel mee maar goed. Wat natuurlijk ontzettend tragisch is, maar waarom horen we niks over de mensen die overleden zijn na de vaccinatie in andere landen? Waar zijn de mensen uit Zweden die door de vaccinatie lijden aan een hoop bijwerkingen en zij die daarna er aan zijn overleden? Natuurlijk wordt er geen verband gezien met de vaccinatie en ik zeg ook niet dat die er perse is, maar het is wel toevallig dat ze na de vaccinatie zijn overleden...toch? Of zie ik weer spoken?

Het voelt echt als of die schaduw mensen dubbele angst shifts aan het draaien zijn om ons maar bang te maken en bang te houden. Maar het grappige is, dat hoe meer ze bezig zijn, hoe meer het duidelijk wordt waar ze mee bezig zijn. Ze snijden zichzelf in de vingers zullen we maar zeggen. Zo ziet het er tenminste voor mij uit, jammer genoeg zijn er nog steeds mensen die er nog helemaal in trappen. Ik wil ze zo graag duidelijk maken wat er echt speelt, maar dat lukt momenteel niet echt. Ik sta zelf nog niet sterk genoeg in mijn schoenen daarvoor denk ik. Ik zeg één ding en ze begrijpen iets anders. Daarnaast laat ik me nog te veel beïnvloeden door de sfeer in de samenleving denk ik. Er heerst zoveel angst en vertwijfeling dat ik het haast letterlijk kan proeven en ruiken. Klinkt heel zweverig en vreemd misschien, maar het is echt zo.

Ik ben altijd al gevoelig geweest voor de collectieve sfeer in een gemeenschap, zowel lokaal, nationaal als internationaal Ik heb altijd de gemoedstoestand van de maatschappij en de wereld kunnen aanvoelen. Ik denk dat iedereen dat wel heeft trouwens, alleen luisteren de meesten er over het algemeen nooit echt naar. Je weet wel de spanning die je voelt tijdens of voor een intense gebeurtenis, dat je haast al voelt wat er op het punt staat te gebeuren? Nou dat voel ik dus constant in mijn leven gehad en sinds mei 2008 heb ik dat nog erger.

Het is nu zo ontwikkeld, dat ik eigenlijk niet weet wat ik er precies mee moet doen. Dus als iemand tips heeft, zijn die welkom. Het is niet zo dat ik constant in spanning en angst leef, helemaal niet zelfs. Sinds ik me een aantal dingen heb gerealiseerd, ben ik de meeste van mijn angsten en twijfels kwijt. Daarnaast weet ik, dat wat er ook gebeurt het uiteindelijk allemaal goed komt. Daarom ben ik niet bang meer. Natuurlijk zijn er wel momenten waar ik even stil van wordt, maar die maatschappelijk opgelegde/geprogrammeerde angst is er niet meer. Maar ik voel de angsten en twijfels van de maatschappij om mij heen wel, van mijn buren, van de mensen in dit land, van de wereld en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moet doen.

Ik voel me aan één kant machteloos...
Omdat ik niet weet wat ik hier allemaal mee moet en ik die angsten bij iedereen weg wil nemen, maar dat (nog) niet kan. Aan de andere kant maak ik me geen zorgen, omdat ik heel zeker weet dat het allemaal uiteindelijk goedkomt en wij gewoon van de komende gebeurtenissen moeten leren en als het kan genieten. Pff als ik het zelf doorlees denk ik al "Wat zijn dit voor mallote uitspraken?". Wat zullen sommigen van jullie wel niet denken? Niet dat het iets uitmaakt hoor. Maar goed ik dwaal wat af...

Ik ben zo zeker dat het goed komt, zo zeker als de liefde die een ouder voelt voor zijn of haar kind. Wat er ook gebeurt en wat dat kind ook doet, of wat hem of haar ook overkomt, je zal altijd van je kind houden. Tenminste dat zou de normale gang van zaken moeten zijn. Nou zo zeker ben ik er dus van dat het goed komt. Zo zeker als ik ben dat water nat is en vuur heet, zo zeker weet ik dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Hoe erg of hoe leuk de reis erheen wordt, dat beslissen wij zelf voor elkaar en met elkaar.

Als wij met z'n allen kiezen om die reis in angst en vertwijfeling te beleven, dan is dat ook precies wat er gaat gebeuren. Besluiten we eindelijk eens wakker te worden en de wereld te zien zoals die hoort te zijn, dan zal het nog een hele gezellige boel worden. Maar om dit te verwezenlijken zullen we een hoop dingen en angsten los moeten laten. Nee eigenlijk maar één ding, onze ego...

Trouwens ligt het aan mij, of lijkt de wereld met de dag meer te stralen? Of moet ik toch maar eens naar de dokter? LOL! Vreemd en ironisch trouwens dat de moeilijkste beslissingen/keuzes, juist de makkelijkste om te nemen zijn.