Wat is Zilverwater?
Zilverwater is een colloïdale oplossing van zilver in water. Bij een juiste productie krijgt men submicroscopische zilverdeeltjes die in het water blijven zweven doordat er een kleine elektrische lading op elk zilverdeeltje geplaatst wordt. De grootte van de zilverdeeltjes is 0.001 - 0.0015 micron in diameter de gebruikte concentraties liggen tussen 2 en 50 ppm. Het is een multifunctionele substantie en verhoogt de weerstand van het organisme en geeft vaak wonderbaarlijke hulp bij het behouden van de gezondheid bij mensen, dieren, huisdieren en zelfs ook planten.
Colloïdaal zilver was voor 1938 in de U.S.A. aangemeld als geneesmiddel. Tegenwoordig heeft colloïdaal zilver niet meer de status van geneesmiddel, maar mag het wel als voedingsupplement worden verkocht.

Zelf zilverwater maken
Vanuit een ervaring vanaf 1997 kan het volgende gezegd worden.
Er zijn verschillende methoden om zilverwater te maken. Voor de leek is de onderstaande methode eenvoudig, goed bruikbaar en niet gevaarlijk.
1.Breng 1/4 liter gedistilleerd water aan de kook in een pan van roestvrij staal of elektrische waterkoker zonder kalkaanslag.
2. Giet dit in een glas..
3. Zet hierin twee zuiver (99,99%) zilveren elektrodes met behulp van een simpele elektrodenhouder van karton of hout.
4. Sluit de 27 Volt batterij aan op de elektrodes met een klemmetje en na ca 10 minuten de verbinding weer losmaken
U heeft nu een glas colloïdaal zilverwater gemaakt met een sterkte van ca 3-6 ppm.
Het is verstandig het water af en toe te laten circuleren zodat het zilver zich door het water verdeelt.
In het water onstaat namelijk een spanningsveld tussen de elektroden. De zilverdeeltjes hopen zich op vooral langs de veldlijnen tussen de elektroden, zodat de concentratie hier veel groter wordt dan in het overige water. Hierdoor ontstaan vlokken en kan het zilver zelfs op het glas bij de elektroden neerslaan

Het kan beter! VOOR DE KNUTSELAARS !
Bent u een handige knutselaar in elektra? Zorg dat de stroom begrensd wordt door een serieweerstand op te nemen in een van de verbindingssnoeren. De hoeveelheid zilver die vrij komt wordt bepaald door de stroomsterkte en niet door de spanning. Door de begrenzing van de stroom tot max. ca. 5 -10 mA begrenzen we ook de afmeting van de deeltjes.
Zorg dat de stroom begrensd wordt door een serieweerstand op te nemen in een van de verbindingssnoeren.
De grootte van de zilverdeeltjes wordt bepaald door de stroomdichtheid. De stroomdichtheid wordt bepaalt door de contactoppervlakte tussen het zilver en het water en de stroomsterkte die hier doorheen gaat. Als de stroomdichtheid groter wordt terwijl de stroomsterkte gelijk blijft dan worden de zilverdeeltjes groter.
De hoeveelheid zilver die aan het water wordt afgegeven is exact te berekenen wanneer men de stroomsterkte meet op verschillende momenten tijdens het proces. Hiertoe moet we met een milliampere-meter het verloop van de stroomsterkte meten. Op internet is een programma te downloaden dat in Exell een rekenprogramma heeft: http://www.silvermedicine.org/faradaycalculator.html

LICHT GEEL COLLOIDAAL ZILVERWATER
Zilverwater dat met gedistilleerd water wordt gemaakt krijgt vanaf een concentratie van 6 -10 ppm een licht gele kleur die bij oplopende concentratie steeds donkerder wordt tot een bruinachtig kleur. Bij een hoge concentratie geel zilverwater zien we het zilver zelfs neerslaan op het glas en er treedt er vlokvorming op. Bij een concentratie van 40 ppm en hoger is de kleur amber geel . Wanneer er sporen keukenzout (NaCl)of chloor (Cl) in het water zitten zal het zilver zich eerst met de chloor-ionen gaan verbinden en ontstaat zilverchloride. Het water verkleurt dan niet of pas in een veel later stadium wanneer alle chloor is gebonden.
Over het gebruik van hogere concentraties zilver wordt verschillend gedacht. Sommige mensen willen niet anders, maar bij langdurig gebruik lijkt mij voorzichtigheid geboden. Een gezond lichaam mag het zilver dan wel geleidelijk uitscheiden maar met een chronisch ziek en verzwakt lichaam is het verstandig op te passen als we de uitscheidingsfunctie niet kunnen controleren.
BEWAREN van zilverwater.
Algemeen: Direkt na de bereiding moet het zilverwater in een glazen flesje (liefst donker glas) worden bewaard. Algemeen geldt: geen fles van metaal gebruiken en oppassen met kunststof. Op een donkere plaats op normale kamertemperatuur bewaren. Door de inwerking van zonlicht verliest de zilveroplossing zijn kwaliteit doordat het de lading van de zilver-ionen neutraliseert die de deeltjes zwevend houdt. Bewaren in een thermoskan met een glazen binnenfles gaat ook prima.
In de praktijk blijkt dat zilverwater echt wel enkele dagen in een plastic fles bewaart kan worden zonder dat de kwaliteit merkbaar in het gebruik achteruit gaat, hetzelfde geldt voor het zonlicht hoewel direkt zonlicht liefts vermeden dient te worden. Bewaren in polyetheen geeft als kunststof nog de minste verliezen. Wanneer we wekelijks een kleine hoeveelheid zilverwater voor eigen gebruik maken speelt het bewaren hiervan een ondergeschikte rol.

Het is vooral een probleem voor fabrikanten die hun produkten in winkels moeten verkopen en zo geen zicht hebben op de manier waarop het voor langere tijd wordt opgeslagen.
Colloïdaal zilverwater gemaakt met zoutoplossing, met bronwater of leidingwater.
Om de geleiding van het gedistilleerde water bij de start wat beter te maken doet men soms een heel klein beetje van een oplossing van keukenzout of zeezout in het water. Hierdoor wordt het fabricageproces versneld omdat de stroom bij de start groter is. Het water wordt tijdens het proces iets grijs en krijgt dus geen gele kleur. Er ontstaat een witte wolk bij de elektrode. Deze wolk bestaat uit zilverchloride (niet oplosbaar in water) een zilverzout. Deze oplossing van zilverchloride werkt in de praktijk niet wanneer het wordt ingenomen niet veel minder dan dan het zuivere zilver. Waarschijnlijk omdat kleine hoeveelheden zilverchloride in het lichaam door ammoniak kunnen worden gesplitst in zilver. Het nadeel is dat de zilverconcentratie niet aan de kleur is in te schatten.

Ook een elektrische meting van de zilverconcentratie door middel van een geleidingsvermogenmeting van het zilverwater onbetrouwbaar is geworden omdat het geleidingsvermogen bij de aanvang al hoog is door door de NaClzoutoplossing.
Zilverchloride zelf geeft moeilijk zilver-ionen af waardoor de bacteriedodende werking minder is. Voor uitwendige toepassing als desinfectans heeft dit zilverchloride dan ook veel minder waarde dan zuiver zilver.
Inwendig wordt zilverchloride waarschijnlijk weer omgezet in zilver omdat er in het bloed en de lever ammoniak aanwezig is hier is het bruikbaar.
Bij grote hoeveelheden zilverchloride moet er veel ammoniak aanwezig zijn om dit om te zetten.
Hetzelfde geldt voor colloidaalzilver gemaakt in bronwater of leidingwater. De daarin aanwezige sporen van zuren, zouten, metalen enz zijn meestal al in waarden van totaal 200 tot 400 ppm aanwezig en zorgen voor een geleiding van het water. Deze stoffen kunnen bij het maken van het zilverwater in verbinding gaan met het zilver. Chloor, als onderdeel van het altijd in bron en leidingwater aanwezige keukenzout (NaCl), reageert het gemakkelijkst met het zilver en we zien dan ook altijd de witgrijze wolk van zilverchloride ontstaan.

Bron:Colloidaal Zilver